26 augustus 2021 14:00
Guus van Holland
Op donderdag 19 augustus is Bep Lieftink - Van Oevern overleden. Ze werd 84 jaar. De ouderen onder ons kennen haar als de vrouw van Frans Lieftink, die in 1984 overleed. De uitvaart van Bep was afgelopen woensdag 25 augustus.
Bep, die het laatste jaar leed aan de spierziekte PSMA en in, was niet zomaar de vrouw van Frans, een van de vier broers die in de jaren vijftig in het eerste elftal speelde. Frans was ook een van de oprichters van de club. Op 4 september 1981 onthulde Bep samen met Stijnie Jansen (vrouw van Joop Janssen) de naam van de kantine De Stopper, een naam die werd gekozen uit 30 inzendingen.
Ik leerde Bep vooral kennen toen ik in de jaren zeventig bij Frans en haar thuis het clubblad 't Wel en Wee van VVB maakte. Ze was nadrukkelijk aanwezig tijdens onze werkzaamheden die later leidden tot mijn loopbaan als landelijk sportjournalist.
Deze tekst sprak zoon Arno uit tijdens de uitvaart:
'Mijn moeder hield van Duitse schlager-liedjes. Daar waren wij als kinderen niet zo blij mee, maar zij kon daar erg van genieten. Toen ik de afgelopen week naar muziek zocht voor vandaag, kwam ik een schlagerliedje tegen met de titel: “Geh Nicht Vorbei Als Wär Nichts Geschehen”. Vrij vertaald in het Nederlands: “Loop niet door alsof er niets gebeurd is”. En ik dacht: Ja, daar gaat het wel om vandaag. Stilstaan, niet zomaar doorlopen. Een bijzondere, sterke vrouw heeft 84 jaar geleefd en is nu overleden. Zij heeft het enorm verdiend om daar vandaag bij stil te staan.
Lieve familie en andere aanwezigen. Dank voor jullie aanwezigheid bij dit afscheid van Bep Lieftink – van Oevern, onze moeder, schoonmoeder, oma, overgrootmoeder, zus en tante. Wat was zij een sterke vrouw! En hoe positief stond zij tot aan haar laatste dagen in het leven! Naast het verdriet dat er deze dagen bij haar heengaan is, overheerst vooral bewondering, respect en dankbaarheid voor wat zij ons gegeven en geleerd heeft.
Bep (Bertha officieel) werd als tweede kind geboren in het huwelijk van Arnoldus van Oevern en Kaatje Jansen. Naast zus Dien en broers Co en Henk, volgden nog een broer Jan en een zus Corrie, beiden uit het tweede huwelijk van oma, met Hendrik Randewijk.
Vader Arnoldus, waar ik naar vernoemd ben, overleed door een ongeluk op 27-jarige leeftijd. Bep heeft haar vader nauwelijks gekend. Arnoldus en Hendrik waren eenvoudige, maar hardwerkende arbeiders. De kinderen in het gezin hadden het niet breed, maar vonden allen hun plaats in het leven. Bep en Dien trokken veel met elkaar op. Everdien was al vriendin van ma voordat zij met broer Co trouwde. Een vriendschap die een leven lang bleef bestaan. Broer Henk overleed vrij jong, zus Corrie stierf enkele jaren geleden en zus Dien overleed vorig jaar, in zorginstelling De Klinkenberg, waar Bep inmiddels net als haar zus door ziekte was komen te wonen.
Bep trouwde al voor haar twintigste met Frans Lieftink, een man uit een gezin met nog 4 broers en een zus. Frans ontwikkelde zich tot boekbinder en werd later afdelingshoofd op een sociale werkplaats. Hij was ook mede-oprichter van voetbalvereniging Bennekom. De familie Lieftink nam altijd een prominente plaats in binnen de voetbalclub en Bep was jarenlang elk weekend te vinden langs het veld en als medewerkster in de kantine of bij sociale activiteiten.
Bep en Frans kregen 3 kinderen: dochter Anja, zoon Arno en dochter Corine. Frans was de wat strengere opvoeder, Bep de zachte en zorgzame. Wij groeiden op in een gelukkig en harmonieus gezin, dat als het maar even mogelijk was in de weekenden er op uit trok. Een jaarlijkse vakantie naar vooral Oostenrijk was al snel heel gewoon. Toen de kinderen wat ouder werden ging Bep meerdere jaren werken als medewerkster bij het Kruidvat. Ook zong zij meerdere jaren in een vrouwenkoor.
Pas later kregen wij door hoeveel onrust er in ma haar leven was, ondanks haar meestal optimistische en opgewekte houding. Zij was zoals dat heet van nature bezorgd van aard. Toen ik in mijn wilde jaren 's avonds uitging en vaak pas rond 3 of 4 uur in de nacht thuis kwam, kon ma pas slapen als ik bij terugkomst de poort van onze tuin open duwde. En als Corine met haar man Ap, helaas slechts enkele maanden geleden overleden, met de camper op vakantie ging, dan wilde ma niet weten als zij reisdagen hadden. Zich niet realiserend dat je met een camper tijdens je hele vakantie aan het reizen bent. Ma was over van alles en iedereen bezorgd, vooral over de kinderen, maar niet over zichzelf. Zij nam haar eigen leven zoals het was en had daar vrede mee. Geen grote wensen of ambities. Vooral zorgen voor je gezin en anderen.
Frans werd slechts 53 jaar oud. Hij kreeg kanker en werd een jaar lang zo goed als het ging door Bep verzorgd. Ze heeft na zijn overlijden nooit meer naar een andere man gekeken. Ze vond het leuk als een man met haar flirtte tijdens een vakantie samen met Dien of een vriendin, maar ging er nooit serieus op in. Ze ging ondanks het grote verdriet alleen en zelfstandig verder in het leven.
Binnen een jaar na het verlies van Frans kwam er nog een verdriet bij. Dochter Anja verbrak alle contact met haar familie. Vooral het niet meer zien van de kinderen van Anja heeft lang pijn gedaan. Toen Bep zelf ernstig ziek werd besloot zij zelf dat het niet wenselijk was Anja te benaderen. Ma was trots op Corine en mij en wat wij van het leven maakten. Zij zag dat Ap altijd goed voor Corine en dochter Denise was, en zij genoot de laatste jaren enorm van de 3 achterkleinkinderen: Jason, Felicia en Luna.
Toen ik Conny leerde kennen was er al snel een bijzondere band tussen Conny en ma. Ma voelde die band alsof ze er een echte dochter bij had gekregen. Ma bleef het grootste deel van haar leven actief en gezond. Rond haar 60-ste jaar kreeg zij Menière, maar behalve milde balansproblemen waren de gevolgen hiervan beperkt. Een half jaar voordat zij in april 2020 in de Klinkenberg werd opgenomen deed zij alles nog zelf en reed nog auto. De ziekte PSMA heeft in ruim een jaar tijd bijna alles van haar afgenomen. Bijna elke week was er weer iets wat zij moest opgeven, weer iets waar zij meer zelfstandigheid door verloor. Ondanks de alsmaar toenemende beperkingen en akelige gevolgen van een steeds minder werkend lichaam, bleef zij mentaal en emotioneel sterk. Altijd zoekend naar sociale mogelijkheden en opgewekt als het maar even kon. Haar humor bleef, zelfs op schijnbaar ongepaste momenten. Twee weken geleden nog, toen wij bijna de hele nacht aan haar bed zaten na een ernstige terugval met grote benauwdheid. “Wat doen jullie hier nog? Ga toch weg! En als je naar Belarus gaat wil ik het niet weten!” Haar arts, dokter Sasha, is in Belarus geboren.
Trots was ma ook, dat haar geheugen nog zo goed was en haar geest zo veerkrachtig. Altijd kijken naar wat nog wel kan en wat het ondanks alles de moeite waard maakt. Zij heeft deze mensonterende ziekte met waarde en enorme kracht gehanteerd. Zij heeft niet verloren van de ziekte. Ze moest haar lichaam opgeven, maar in haar geest heeft zij gewonnen.
Ik wil iedereen hier bedanken voor jullie aanwezigheid en steun en ik wens jullie allen ook die steun toe. Dank ook aan de uitvaartverzorging door van de Weerd. Speciale dank gaat uit naar de zorgmedewerkers van Vilente in de Klinkenberg, manager Harry Nanninga, de afdeling Zwaluw en met name de afdeling Kwikstaart. We weten hoe zwaar jullie werk is, zeker gezien de moeilijke omstandigheden met corona en de ernstige onderbezetting van personeel. Veel respect, bewondering en dank van onze kant voor wat jullie voor ma hebben gedaan.
Ma, we staan nu stil. We zullen nooit meer zomaar doorlopen. Je leven en je licht zijn niet onopgemerkt gebleven. We nemen het in ons leven mee. Je mag nu rusten en je zorgen vergeten. Veel liefs namens ons allen en dank voor wie je was.'
